Fröher moos ene Breefträjer oft morjes un meddags de Post utdrare. Die Breeve on Postkarte moos heä sich morjes fröh, op de Post selvs sortere. Of dat hüt noch so es, weet ich net. Äver ich neäm et an, dat vör all die Aushilfskräfte, die doch döcks die Stroate net kenne wo die hinmödde, dat och hüt noch jemäk wörd.

Als wer jrad noa de Eekestroatjetrocke wore, ging os Breefträjer emmer van een Stroatesie op die angere. Die Post koam emmer öm die jlieke Tiet, un heä woar fröh möt sin Arbeet dur.

Dann troafe sich einige Breefträger en de deutsche Eiche, angere en der Postillion vör e Päuske. On dann dorfte die Postmänn dat net mier. On se jinge schön een Stroatesie erop,
un an due angere tröck. Dann passierde et oft, dat die Breeve ersch nommedags ankoame. Un als rationalisiert wurd, joav et bios noch eemol am Dag Post.

Fröher moos ene Breffträjer och Geld utdrare. Rente, Kengergeld, kleene Lottogewinne
oder e Geldgeschenk. Dat durde meestens bis wiet en der Nommedag. Hüt hant die Män un Fraues von de Post et beäter, wo sonn Überweisung över et Girokonto löpt.

Wie wer grad neu injetrocke wore, kreeje wer och et Kindergeld möt de Post. Ort et woar mi Glöck, dat deä Postmann woos, dat ich noch kleene Kenger haad.

Ich woar möt min k1ene Dauter, die noch ken zwei Joar oad woar, in der Jard be et Wäsche ophänge. Ich haad noch garnet gemerkt, dat dat Kenk mich weggeloope woar. On dann klingelde et an de Husdür, on der Breefträjer hodd min Astrid an de Lessingstroat opjeleäse.

Äver wie deä Mann mich utgemullt hät, dat soat mich noch darelang en de Knöck.